एक्लो जिन्दगी

अनौठो यो जिन्दगी आँशु पिई बाँच्नु पर्यो ;

हाँस्ने रहर हुदापनि मन भित्र भित्रै मर्यो ‎।

सधैंभरि उदासी छु हाँसी बोल्न रहरै भयो;

आज सम्मका दिन  पनि आँशु पिएरै गयो ।

बिलौना गरि रुँदा पनि निष्ठुरीले छाडी गयो; ‎

त्यसैले यो जिन्दगी सधैंभरि उदासी भयो ।

कहिले उनको खुसीमा पागलजस्तै हाँसीरहेँ

कहिले उनको तड्पाईमा आँशु पिई बाँचिरहेँ ।

उदास छु म यसरी नै जिन्दगानी जानी भयो;

आखिर मेरो नाम पनि त उदासी नै रह्यो ।

लुकाएर स्वार्थलाई स्वाभिमानी बनेँ पनि;

मरेतुल्य बनायो मन एउटै चोटले पनि ।

थाहा छ सक्दैनौ तिमी मेरो बनि दिन; ‎

फेरि पनि मनभरि कल्पना घरिघरि किन ।

तिमीलाई देखेपछि मोहानी नै लागेजस्तो ;

झुटो हो की साँचो खै तिमी कस्तो कस्तो ।

हृदयदेखिको मायाँ तिमीलाई नै दिएँ मैले ;

आखिर एक्लै बिलौना यहाँ गर्दैछु अहिले ।

यति ठुलो संसारमा एक्लै भै बाँच्नु पर्यो;

हर घडी तिम्रै सम्झनामा आँखा बाट आँसु झर्यो ।